Polietylen to materiał wykorzystywany w różnych sektorach gospodarki. Produkty z niego wykorzystywane są również w życiu codziennym. Zwykły polietylen zachowuje swoją wytrzymałość do temperatury 130 stopni. Często jednak konieczne staje się użycie tego materiału w trudniejszych warunkach, w wyższych temperaturach i ciśnieniach, na przykład w systemach grzewczych i ciepłej wody.
Ta potrzeba doprowadziła do poszukiwania sposobów na uzyskanie trwalszego materiału. Znaleziona technologia umożliwiła otrzymanie usieciowanego polietylenu, który ma wyższą masę cząsteczkową w porównaniu z konwencjonalnym materiałem i ma lepsze właściwości. Sieciowanie rozumiane jest jako proces, w którym ogniwa cząsteczek są łączone w trójwymiarową sieć o szerokich oczkach w wyniku tworzenia wiązań poprzecznych.
W zależności od zastosowanego oddziaływania rozróżnia się sieciowanie chemiczne i fizyczne. W tym ostatnim przypadku rury (do wytworzenia tych produktów wykorzystuje się usieciowany polietylen) są naświetlane promieniowaniem rentgenowskim twardympromienie. Ta technologia jest bardzo wydajna, a w ciągu minuty można uzyskać do 80 metrów materiału.
Wadą tej metody jest to, że usieciowany polietylen ma nierówną grubość rury. Wewnętrzna strona ma najniższy procent wiązania molekularnego, podczas gdy zewnętrzna strona ma najwyższy.
W związku z tym właściwości produktu w objętości również się różnią. Rezultatem jest usieciowany polietylen kategorii C (PEX).
W przypadku metody chemicznej do zastąpienia atomów wodoru w cząsteczkach używana jest specjalna substancja silan. W związku z tym otrzymuje się polietylen usieciowany silanem. Rury podczas produkcji przechodzą przez specjalną wannę wypełnioną substancją. Umożliwia to ujednolicenie procesu zszywania od wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni w głąb ścianek rury. Technologia ta umożliwia uzyskanie rur o wysokim procencie przetworzenia, a materiał oznaczony jest jako PEX-B.
Istnieje metoda przetwarzania polietylenu z rodnikami azotu, otrzymany materiał jest oznaczony jako PEX-D. Jednak ta technologia nie jest stosowana ze względu na niską wydajność.
Przeprowadzane jest również sieciowanie z nadtlenkami. W tym przypadku proces produkcyjny obejmuje mieszanie nadtlenku i polietylenu, po czym w stanie stopionym i pod wpływem wysokiej temperatury uzyskuje się usieciowany polietylen z grupy PEX-A.
Rury wykonane z materiałów (grupy B, C) służą do zaopatrzenia w wodę i ogrzewania, mają jednak szereg ograniczeń, którezwiązane z wytrzymałością i ciągliwością produktów.
Największe sukcesy odnoszą rury wykonane z polietylenu grupy A, charakteryzują się one wysoką wytrzymałością zmęczeniową, odpornością na pękanie, stabilnością kształtu, elastycznością, odpornością na uderzenia.
Rury grzewcze XLPE są szeroko stosowane w budownictwie indywidualnym, cywilnym i przemysłowym. Z ich pomocą wykonywane jest okablowanie grzejnikowe piętro po piętrze i tworzone są systemy ogrzewania podłogowego.
