Dyskusje o potrzebie bagnetów już dawno przestały mieć znaczenie w naszej erze powszechnego użycia broni automatycznej. Ale w XIX wieku, a nawet na początku XX wieku, wiele kopii zostało uszkodzonych w tej kwestii. Nawet pojawienie się karabinów magazynkowych nie od razu wysłało bagnet na złom. A największe kontrowersje wywołały rodzaj bagnetu. Czy ma to być typ szablowy, jak na przykład u Prusów, czy też jedyna bardziej odpowiednia opcja przebijająca, jak kwadratowy bagnet karabinu Mosin.
Historia stworzenia
Rosyjskie bagnety fasetowane mają bogatą historię. Na Berdank użyto pierwszego bagnetu igłowego. Początkowo był trójkątny, a w 1870 roku zaprojektowano mocniejszy czterostronny bagnet igłowy. Nieco zmodyfikowana wersja tego bagnetu trafiła również na legendarny karabin Mosin, który stał się główną rosyjską bronią obu wojen światowych. Bagnet został wystrzelony razem z karabinem i nie trzeba było go zdejmować podczas strzelania.
Należy zauważyć, że był przymocowany z prawej strony pnia, ponieważ w tympozycji, miał najmniejszy wpływ na trajektorię ognia. Czterostronny bagnet był używany w różnych wersjach karabinu Mosin modelu 1891 - w piechocie, kozaku, smoku.
Projekt
Standardem była konstrukcja z mocowaniem bagnetowym z rurą w kształcie litery L, która pogrubiona z tyłu.
Wyprodukowano również bardziej złożone, a przez to drogie opcje z zatrzaskiem sprężynowym, których celem było szybkie zdejmowanie i zakładanie bagnetu.
Czterostronne ostrze miało doliny ze wszystkich stron. Całkowita długość to 500 mm, z czego długość ostrza to 430 mm. Szerokość ostrza wynosi 17,7 mm, a średnica wewnętrzna rurki to 15 mm.
Godność
Czterostronny nóż bagnetowy był tradycyjnie potępiany przez Europejczyków za „nieludzkość”. Igła penetrowała znacznie głębiej niż szerokie bagnety szablowe europejskich karabinów. Ponadto rany zadane przez broń fasetową praktycznie się nie zamykają, ponieważ mają zaokrągloną, a nie szeroką, ale także płaską sekcję. Dlatego ranny z czterostronnym rosyjskim bagnetem był znacznie bardziej narażony na wykrwawienie się na śmierć. Jednak w erze proliferacji min i broni chemicznej wszelkie roszczenia dotyczące broni ostrej o nieludzkości wydają się bez znaczenia.
Rosyjski bagnet był zaawansowany technologicznie w produkcji, lekki i tani w porównaniu z europejskimi odpowiednikami. Ze względu na niską wagę powodował mniej zakłóceń podczas strzelania i umożliwiał szybszą pracę z karabinem w rzeczywistym bagneciebitwa. W warunkach klasycznego ataku bagnetowego jednostki na jednostkę, fasetowany bagnet wyglądał bardziej niż bagnet szablowy.
Wady
W walce musztrowej wygrywa bagnet igłowy, ale w przypadku pojedynku jeden na jednego, gdy dwóch wojowników manewruje i próbuje się ogrodzić, bagnet szablowy ma przewagę, która pozwala na wykonanie zamiatania siekanie ciosów.
Główną wadą rosyjskiego bagnetu jest brak możliwości złożenia go bez oddzielenia go od broni, a przynajmniej możliwość jego szybkiego wyjęcia i założenia. Stało się to szczególnie widoczne podczas konfrontacji okopowych I wojny światowej. W wykopie jest za mało miejsca, a bagnet ciągle się do czegoś przyczepia. Zdarzało się, że się zepsuł.
Drugą wadą jest małe zastosowanie czterostronnego bagnetu poza walką wręcz. Bagnety w kształcie noża i szabli zawsze zachowują zastosowaną funkcję.
Rozwój
Na początku XX wieku bagnety były rzadko używane. Dlatego w zaawansowanych armiach europejskich coraz częściej zaczęto zwracać uwagę na wygodę bagnetów, opierając się na strzelaniu i preferując produkcję lekkich i krótkich modeli szybkozwalniających, które minimalnie przeszkadzają strzelcowi. A kraje Trójprzymierza jako pierwsze wyprodukowały tanie „ersatz bagnety” wykonane z niskiej jakości stali, co jednak w pełni uzasadniało się w warunkach dominacji broni strzeleckiej, a nie walki wręcz.
Rosyjskie dowództwo uparcie trzymało się wysokich właściwości przebijających fasetowanego bagnetu w walce wręcz, chociaż cierpiała na tym strzelanina. Dopiero w 1916 r. W tym roku powstał nowy bagnet, który umożliwił zadawanie ciosów siekających, które były bardziej skuteczne w walce okopowej. Ponadto ten model był łatwiejszy i tańszy w produkcji.
W ZSRR
Jednak po rewolucji kierownictwo Armii Czerwonej pozostawiło w służbie stary czterostronny bagnet z modelu 1891, pomimo wielu prób przejścia na noże bagnetowe z ostrzami.
W 1930 roku powstała zmodyfikowana wersja broni, przeznaczona do zmodernizowanego karabinu Mosin z modelu 1930. Najciekawszą modyfikacją starego rosyjskiego bagnetu był bagnet składany do karabinka Mosin, który wszedł do służby w 1943 roku. Bagnet ten był krótszy od standardowego i posiadał występ na podstawie, który mocno mocował broń w pozycji strzeleckiej. Później dodano drugi występ, który unieruchamiał bagnet w pozycji złożonej. Mocowano go sprężynowym zatrzaskiem-rękawem, który zakładano na lufę w pozycji bojowej i przesuwano do przodu w pozycji złożonej, umożliwiając złożenie bagnetu z powrotem do przedramienia.
Rosyjski bagnet igłowy pozostawił bardzo wyraźny ślad w historii wojen, kończąc epokę słynnych ataków bagnetowych piechoty rosyjskiej, z których słynie od czasów Suworowa. I choć legendarna broń opuściła scenę nieco później niż powinna, to jednak pozostawiła znaczący ślad w historii wojskowości. W swoim zamierzonym przeznaczeniu – walce wręcz, nie było równego rosyjskiemu czterostronnemu bagnetowi.
